"Ik hak je hoofd eraf!"

"Ik hak je hoofd er af!" Tot drie keer toe hoor ik deze heftige zin als ik in de speeltuin zit. Een jongen van een jaar of 8 staat op het klimtoestel en heeft een zwaard in zijn hand. Zijn kleinere zusje ligt en hij staat naast haar met het zwaard boven haar hoofd. Een tijdje volg ik het spel vanaf een afstandje tot mijn zoon mee wil spelen, dan besluit ik erop te reageren. 

Trauma
Natuurlijk realiseer ik me dat ze aan het spelen zijn, maar dit soort dingen komen bij mij altijd binnen. Ik heb met alleenstaande minderjarige vluchtelingen gewerkt. Tieners onder de 18 die zonder ouders gevlucht zijn. Voor velen van hun was moord en onthoofding aan de orde van de dag. Ze hebben het gezien, gehoord, zijn familie en vrienden hierdoor verloren. Sommigen nog erger, ze hebben onder dwang anderen moeten doden om hun eigen leven te redden. Ik ken de verhalen, niet vanuit spel maar uit real-life. Dit soort dingen in het echt meemaken is traumatiserend.

Alleen maar spel?
Nu denk je misschien; maar het is alleen maar spel! Ja dat is inderdaad zo. Toch heb ik er moeite mee. Ik geloof dat kinderen (zeker jonge kinderen!) leren door te spelen en te doen. Op zulke momenten vraag ik mezelf dan af; wil ik dat ze dit leren? Iets anders wat ik mezelf af vraag: waar hebben ze dit gezien? Kinderen doen vaak na wat ze ergens horen of zien. Hoe komt een kind op het idee om iemand te onthoofden? Persoonlijk vind ik het nogal gruwelijk. Dit doet me denken aan een jongetje van 4, hij keek altijd met zijn ouders GTST. Daarin was een verkrachtingsscene geweest, dit jongetje riep vervolgens naar anderen "ik ga je verkrachten". Heftig!  Natuurlijk weet ik dat dit nogal heftige voorbeelden zijn, maar ook in het klein werkt het zo. Onze kinderen doen vaak hetzelfde als ons of zeggen dezelfde dingen en soms ben ik daar dus niet trots op!

Duik in de Bijbel
Deze dingen zetten mij aan het denken. Wat zegt de Bijbel hierover? In Spreuken 18:21 kunnen we lezen over de kracht van woorden. Woorden hebben macht over leven en dood, wie zijn tong koestert, plukt daarvan de vruchten. Welke woorden spreken mijn kinderen, welke woorden gebruiken ze tijdens het spelen? Zijn het woorden van leven of woorden van dood? In het geval van de jongen in de speeltuin waren dat duidelijk geen woorden van leven. 

Met onze kinderen praten we hier over, hoe praten we met en tegen elkaar? Zijn het woorden van leven? Is het liefdevol? Is het opbouwend of bemoedigend? Maar misschien is de vraag wel vooral: wat voor woorden spreek ik? Geef ik zelf wel het goede voorbeeld?